Ελένη Τσαλιγοπούλου: «Είμαι μια καθαρόαιμη μουσικός»

Η γνωστή ερμηνεύτρια Ελένη Τσαλιγοπούλου ανοίγει τα χαρτιά της στο περιοδικό People. Μιλά για τη συναυλία στο Λυκαβηττό, για τα μεγάλα μαγαζιά, για τη μουσική και τη προσωπική της ζωή.

Η συναυλία στο Λυκαβηττό, θα λάβει χώρα στις 24 Ιουνίου: « Θα είναι μία γιορτή μαζί με συνεργάτες και φίλους που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια- τη Δήμητρα Γαλάνη, την Τάνια Τσανακλίδου, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Vassiliko και φυσικά το Γιώργο Ανδρέου και τον Κώστα Λειβαδά που είναι το στήριγμά μου όλα αυτά τα χρόνια-, με έναυσμα το τελευταίο μου cd Τα-Ρι-Ρα. Θα είναι νομίζω η αρχή για ένα διαφορετικό τρόπο έκφρασης», στις 27 Ιουνίου θα τραγουδήσει στη συμπρωτεύουσα με τη Μελίνα Κανά, το Μανώλη Λιδάκη, την Ανδριάνα Μπάμπαλη και τους Mikro.

Αυτό που θα ήθελε να αλλάξει είναι: «Τα μεγάλα μαγαζιά , θα ήθελα να μην υπήρχαν αν και δεν τα απορρίπτω» και συνεχίζει «Είμαι μια καθαρόαιμη μουσικός και αυτός ο τρόπος εκμετάλλευσης του τραγουδιού, που είχε γίνει με πολύ έντονο τρόπο τα τελευταία χρόνια , δεν μου άρεσε. Θα προτιμούσα να μην υπήρχαν μεγάλοι χώροι διασκέδασης, αν και έχω κάνει πολύ σημαντικές συνεργασίες σε αυτούς».

Κατέβηκε στις διαδηλώσεις των «Αγανακτισμένων» στο Λευκό Πύργο, ενώ παράλληλα εξιστορεί την πορεία τη μουσική της διαδρομή. Η πρώτη της δισκογραφική δουλειά με τίτλο « Σώπα κι άκουσε» βγήκε το 1986. Ένα χρόνο μετά εμφανίστηκε στο «Σείριο» σαν ερμηνεύτρια του Σταμάτη Σπανουδάκη, μετά από πρόσκληση του Χατζιδάκι : « Το 1985 παρακολούθησα μαθήματα κλασικού τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη, ενώ τον ίδιο χειμώνα τραγούδησα επαγγελματικά για πρώτη φορά στην «όμορφη Νύχτα», που γνώρισα τον Κώστα Ζήκα, τραγούδια του οποίου είπα στον πρώτο μου δίσκο. Η μουσική και το τραγούδι μου έδωσαν από την αρχή πλήρη ελευθερία έκφρασης και αποδοχή. Είναι πολύ ωραίο πράγμα να μπορείς να συγκινείς και να επικοινωνείς μέσα από τα τραγούδια και τον τρόπο που τραγουδάς».

Δηλώνει ότι: «Πέρασα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου που ζούσα μόνο για να τραγουδάω κι όλα τα άλλα έρχονταν σε δεύτερη μοίρα».

Της χαρίζει αισιοδοξία, το ότι η μουσική χρειάζεται νέο αίμα ανθρώπων που υπάρχει και μια πραγματικότητα στην ελληνική δισκογραφία, όπως λέει χαρακτηριστικά.

Από την Αριάδνη Στεφανίδου

πηγη:tralala.gr